آن که با دست کوتاه ببخشد او را با دست دراز ببخشند [ مى‏گویم : معنى آن این است که آنچه آدمى از مال خود در راه نیکى و نیکوکارى بخشد ، هرچند اندک بود خدا پاداش آن را بزرگ و بسیار دهد ، و دو دست در اینجا دو نعمت است و امام میان نعمت بنده و نعمت پروردگار فرق گذارد ، نعمت بنده را دست کوتاه و نعمت خدا را دست دراز نام نهاد ، چه نعمتهایى خدا همواره از نعمتهاى آفریدگان فراوانتر است و افزون چرا که نعمتهاى خدا اصل نعمتهاست و هر نعمتى را بازگشت به نعمت خداست و برون آمدن آن از آنجاست . ] [نهج البلاغه]
لوگوی وبلاگ
 

آمار و اطلاعات

بازدید امروز :9
بازدید دیروز :0
کل بازدید :10950
تعداد کل یاداشته ها : 11
03/12/1
11:36 ع
موسیقی
مشخصات مدیروبلاگ
 
رضا محمدیان[0]

خبر مایه
بایگانی وبلاگ
 
اردیبهشت 1388[9]
لوگوی دوستان
 

عناوین یادداشتهای وبلاگ
Pnet ایام فاطمیه عناوین یادداشتها[11]

دوستان عزیز لطفا از سایت

www.peymayesh.net

دیدن بفرمائید.


  
  

نیـمـه شــب، تـابـــوت را بـرداشـتـنــد          

    بـــار غــــم بـر شــانـــه هـا بگذاشتنــد

هـفـت تــن، دنـبــال یـک پیکــر روان            

        وز پــی آن هـفــت تـن، هفـت آسمــان

ایــن طـرف، خیــل رُسُـــل دنبـــال او              

       آن طــرف، احمـــــد به استـقـبــــال او

ظــاهــرا تشیـیـع یـک پـیـکـــر ولــــی     

    بـاطـنــا تشـیـیـع زهــــرا(س) و عـلـــــــــی(ع)

امشب ای مَه، مِهر وَرز و خوش بتاب       

            تـا بـبـیـنـد پـیـش پــایـــش آفــتـــــــــاب

ابـــرهــا گِـریـنــد بـر حـــال عــلــــــی(ع)      

         مــی رود در خــاک، آمـــال عــلــــــی(ع)

چـشـم، نــور از دسـت داده، پـا رمـــق                

     اشـک، بر مهتـاب رویش، چون شفـق

دل همه فریــاد و لــب، خاموش داشت                

     مــرده ای، تابــوت، روی دوش داشت

آهِ ســرد و بـغـض پـنـهـــان در گــلــــو             

      بـــود بــا آن عـــدّه، گـرم گفـت و گـــو

آه آه؛ ای همـرهـــان، آهــستـــه تـــــــر               

    مـی بـریـد اســـــرار را، سـربستــه تـر

ایــن تـــن آزرده، بـاشـــد جـــــان مــن                

  جــــــان فـدایـــش، او شـده قربـان مـن

همــــرهــان، ایـن لیـلـــة القدر من است           

     من هـلال از داغ و، این بــدر من است

اشــک مــن زیـن گــل، شــده گـلـفــام تر         

   هـسـتـی ام را مـی بـَریـــد، آرام تـــــــــر

وســعــتِ اشــکــم، به چشـم ابــر نیست         

       چــاره ای غیـر از نمـاز صبـــــر نیست

زیـن گـل من، بـاغ رضوان نَفحه داشت            

      مصحف من بود و هجـده صفحه داشت

مَرهـمـی خــــرج دل چــاکــــــم کـنـیـــد        

       هـمـرهــان، هـمــراهِ او خـــاکـــم کـنـیــد


89/2/27::: 2:53 ع
نظر()
  
  
   1   2      >